Vele vrouwen hebben de afgelopen 20 jaar de weg naar haar gevonden via mond op mond reclame en door de media-aandacht (SBS, RTL4 en diverse damesbladen). Haar talent ligt in het vormen en accentueren van de natuurlijke gelaatsuitdrukking door het verfijnd aanbrengen van kleuren in harmonie met uw gezicht.

Interview: Charlotte Latten, Margriet nr. 13 | 2004

“Hoe een kleine onregelmatigheid op je lip, je leven volkomen kan beheersen! Bij mij is dat jarenlang het geval geweest. Ik ben geboren met een hemangioom op mijn bovenlip, dat is een opeenhoping van bloedvaten in de vorm van een rode bult. Die bult was bij mij zo groot dat ik nog net door mijn neus kon ademen.

Natuurlijk zag het er raar uit, maar als klein meidje wist ik niet beter. Mensen stelden er wel vragen over, maar ik werd er nooit mee gepest. Het was gewoon geen issue voor me. Op mijn achtste is het hemangioom operatief verwijderd. Het stuk lip dat onder de bult had gezeten, was bijna onzichtbaar, dus heeft de plastisch chirurg een nieuwe liplijn moeten creëren. Hoewel de ingreep goed was geslaagd, hield ik er wel een litteken aan over en ookwas mijn ´nieuwe´ liplijn aan de ene kant net iets hoger uitgevallen dan aan de andere kant. Het gevolg was dat mensen vaak dachten dat ik een hazenlip had.

Het was in de laatste klas van de lagere school, toen ik voor het eerst ging denken dat er iets mis met me was. Want steeds vaker werd ik door een populair meisje gepest met mijn lip. Al gauw volgde de rest en zo werd ik het vaste mikpunt van treiterijen. Ze scholden me uit voor hazenlip en ´Esther de haas´.

Nu denk ik dat ze mij pakten, omdat ik anders was dan de rest; ik was geen meeloper. Maar ze moesten het pesten natuurlijk ‘rechtvaardigen’ en daarom gooiden ze het op mijn zogenaamde hazenlip.

Op de middelbare school werd het treiteren alleen maar erger. Wat volgde waren drie verschrikkeijke jaren waarin ik niet alleen werd uitgescholden, maar vaak ook compleet genegeerd. Na school wachtte een groepje van vijf meisjes me regelmatig op en dreigde me dan in elkaar te slaan. Een dreigement dat ze ook uitvoerden. Eén keer was de hele school er getuige van hoe één van de meisjes mijn hoofd aan mijn haren omlaag trok en het hard tegen een lantaarnpaal sloeg, terwijl vier anderen me schopten. Een andere keer ging het hetzelfde clubje mijn moeder te lijf, die mij te hulp kwam toen ik in elkaar werd geslagen. Het was afschuwelijk. Hierna heeft mijn moeder me altijd naar en van school gebracht en gehaald, omdat ik echt niet meer alleen durfde te fietsen.

Je kunt je voorstellen dat dit alles ontzettend veel invloed op mij en mijn eigenwaarde had. Ik had een vreselijk minderwaardigheidscomplex, vond mezelf lelijk, een buitenstaander. En dat allemaal door die lip. Omdat ik daarom werd uitgescholden, werd dit in mijn ogen de bron van alle problemen. Als ik daar dat litteken niet had gehad, zou mijn leven veel beter en leuker zijn geweest. Daar was ik van overtuigd.

Mijn lip werd een obsessie, daar draaide mijn hele wereld om. Als ik nu terugkijk, weet ik dat het allemaal heel erg meeviel. Ik was een leuke meid, best knap zelfs, en toevallig had ik een plekje op mijn lip. Maar als ik in de spiegel keek, zag ik dat niet. Nee, ik zag alleen maar dat plékje. Op een gegeven moment was het zo erg, dat ik mezelf niet meer toonbaar vond voor de wereld. Het klinkt belachelijk, maar ik vond het gênant voor anderen als ze naar mij moesten kijken. Dus durfde ik bijna de straat niet meer op. Later had ik wel regelmatig een vriendje, maar die mocht dan alleen maar links van mij lopen, zodat hij de andere kant niet zou zien. En zo was ik altijd bezig met mijn mond. Ook kreeg ik last van ademhalingsproblemen. Ik dacht ook echt dat dat door mijn lip kwam, maar dat kon helemaal niet; die bult was immers allang weg.

Ik voelde me zo machteloos en ongelukkig. Ja, ik heb heel wat afgehuild in die tijd. En toch, toch hebben die meiden me er nooit helemaal onder gekregen. Mijn ouders zijn altijd een grote steun geweest en ik had ook altijd wel vriendinnen met wie ik leuke dingen bleef doen. Daarbij liep ik altijd de kans de pestkoppen tegen het lijf te lopen, maar dat was dan maar zo. Want ik gunde het ze niet dat ze mijn jeugd zouden afpakken. Rond mijn vijftiende ben ik naar een andere school gegaan. Daar zaten ook twee meisjes die me pestten, maar die werden van school gestuurd, nadat ze me weer een keer flink te grazen hadden genomen.

Ook verhuisde ik naar een ander dorp waar de mensen me niet kenden als ‘Esther de Haas’. Zo kwam er eindelijk een einde aan de treiterijen. Toch heeft het nog jaren geduurd voordat ik alle pesterijen had verwerkt. Ik heb een assertiviteitscursus gevolgd, want mijn zelfvertrouwen moest weer vanaf de grond worden opgebouwd. Al dat pesten, heeft me ook sterker gemaakt. Ik heb ontzettend veel wilskracht en doorzettingsvermogen gekregen, juist omdat ik altijd heb doorgevochten. Wat dat betreft heb ik mijn vervelende ervaringen tot iets positiefs kunnen ombuigen.

Mijn lip bleef echter altijd een doorn in mijn oog. Ik wilde er alles aan doen om mijn mond zo mooi en perfect mogelijk te kregen. Sinds mijn achttiende heb ik nog een operatie en een chemische peeling ondergaan. Die zorgden ervoor dat het litteken minder opviel, maar mijn liplijn bleef ongelijk. Dus was ik iedere morgen in de weer met lippotlood, om een gelijkmatig lijntje te trekken.

Ongeveer een jaar geleden kwam ik via via in contact met Patricia de Vos, zij is gespecialiseerd in permanente make-up en heeft bij mij een liplijn getatoeëerd. Het resultaat is fantastisch! Het lijkt heel naturel en ik krijg regelmatig te horen dat ik zulke mooie, volle lippen heb. En dat met mijn verleden! Sinds een paar jaar ben ik heel gelukkig met mezelf en hoe ik eruit zie, maar deze laatste stap heeft me nog zoveel meer zelfvertrouwen gegeven. Nu heb ik echt het gevoel dat het goed is. Het heeft tien jaar geduurd, maar eindelijk kan ik in de spiegel kijken en oprecht denken: ja, daar staat een leuke vrouw”.